Zondag 22 juli Helford River -st Agnes (scilly eilanden)

Vandaag is het zover, we gaan op weg naar de Scillies. 'S avonds nog de laatste weerberichten bekeken. We hebben een paar dagen rustig en het liefst ook zonnig weer nodig. Op de Scillies zijn geen jachthavens. Je kan alleen ankeren of aan een boeitje liggen en bij harde wind is er geen beschutting. Maar het weer ziet er goed uit! Gisteravond kregen we nog engelse buren die ook naar de scillies gaan en we spreken af om 4 uur in de ochtend te vertrekken.
Om kwart voor vier gaat de wekker, we trekken warme kleding en een reddingsvest aan en gooien los van de boei nadat de buren zijn vertrokken. De drie jongens laten we maar verder slapen.In het donker varen we de rivier af tussen alle schepen door. De maan schijnt gelukkig en we zien de contouren van de schepen en varen er netjes tussendoor. Er is geen wind dus het wordt motoren naar de Scillies. Uit andere baaien zien we ook schepen komen, in totaal varen we met zijn zessen die kant op. Al na twee uur varen hebben we de eerste dolfijnen rond de boot, later komt er een hele grote groep langs. Ze springen zelfs uit het water en zwemmen een stukje met de boot mee. Ook zien we veel Jan van Genten langs de boot scheren. We hopen nog op een walvis maar dat is deze tocht niet gelukt.
De Scillies bestaan uit 48 eilanden waarvan er slechts zes zijn bewoond. Als eerste stop kiezen we de Cove, een baai op St Agnes. Het is wel spannend om daar binnen te varen en een ankerplekje tussen de andere schepen te vinden. Maar alles gaat goed en we laten het anker in 12 meter diep water vallen, we testen nog even door de boot in zn achteruit te zetten en dan liggen we muurvast op een idylische plek. Hagelwitte stranden en azuurblauw water. We lunchen aan boord (ook om nog even zeker te weten dat we op onze plek blijven liggen en het anker niet krabt) en daarna gaan we met de bijboot naar de kant. We lopen het eiland over, maken prachtige foto's totdat de haviksogen van de oudste iets vreemds spotten op zee voor de ingang van de baai. Als we dichterbij komen zien we een frans schip dobberen vol getuigd maar met de mast overboord. We vermoeden dat het schip op een rots is geknald en dat daardoor de mast is gebroken. Ze varen zelf de baai in waar ze worden opgevangen door andere franse schepen. Later zien we dat met man en macht de zeilen er af worden gehaald en de mast plat op de boot wordt getakeld.
Wij lopen weer terug naar het strandje waar de bijboot ligt en varen weer naar de boot. Na het eten zijn Claude en ik vroeg gaan slapen na zo'n lange dag. De jongens kwamen er 's ochtends pas uit doen wij riepen dat er dolfijnen te zien waren (behalve de oudste, die was er al vroeg bij). Zij waren dus nog fit genoeg om nog een potje canasta te spelen.